دوست ندارم عادی شود، اما عادی شده است، دوست ندارم عادی شده باشد اما عادی شده است، بعضی چیزها عادی شده است، دیگر کسی برایش قبیح نیست خیلی عادی، عادی، عادی...
فراموش کرده ایم...
اینکه موها را بیندازیم بیرون از روسری و حتی چادر...
فراموش کرده ایم، برایمان عادی شده است، بلاخره یا بد است یا بد نیست! یا حرام است یا حرام نیست! یا خدا در سوره نور گفته است بیرون گذاشتن مو اشکال دارد و یا نگفته است!(سوره نور آیه 31)
خیلی عادی از کنارش می گذریم، برایمان عادی شده است، یا خدا گفته است یا نگفته است این وسط بینابین چیزی نداریم، چرا یادمان می رود؟؟؟
چرا به صد جور توجیه می کنیم به پاکی دل ؟؟؟؟
مگر خدا در سوره عصر نمی گوید "الا الذین آمنوا و عملوا الصالحات" کجا خدا گفت فقط ایمان کافی است؟؟؟؟ کی خدا گفته است دلت پاک باشد؟؟؟ برای من سئوال است این چه دل پاکی است که به ظاهر سرایت نکرده و ظاهر هنوز  آلوده است؟؟؟؟؟ شب قدر هم فراموش نمی کنیم، باز به همان صورت و شاید بدتر از روزهای قبل...
به هیچ وجه خودم را از کسی بالاتر نمی دانم و هیچ گاه به ذهنم خطور نمی کند من بهتر هستم، اما چرا به این سادگی و به این راحتی دستور یقینی خدا را زیر پا می گذاریم؟؟؟؟ آخرش چه می شود یا قرآن را قبول داریم یا نداریم، یا امامان را قبول داریم یا نداریم! اول و آخر همین است یک کتاب که گوشه تاقچه خاک می خورد... چرا انقدر برایمان عادی می شود؟؟؟
یاد سخن امام معصوم(علیه السلام) می افتم...
فرمودند:
خدا گناهانی را که عادی شود را نمی بخشد...